Μάχη στο Μανιάκι 20-5-1825 ΙΣΤΟΡΙΚΟ

  Η ηρωική Μάχη του Μανιακίου, στις 20 Μαΐου του 1825, έμεινε στην ιστορία, καθιστώντας τον Παπαφλέσσα και τους συμπολεμιστές του ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης, που με ανδρεία και αυτοθυσία, πολέμησαν για την ελευθερία του υπόδουλου ελληνισμού, παροτρύνοντας όλους τους έλληνες να συνεχίσουν μέχρι τέλους για την ελληνική απελευθέρωση.Ο λόφος πάνω από τον οικισμό Μανιάκι με το μνημείο της μάχης μεταξύ Παπαφλέσσα και Ιμπραήμ. Η Μάχη στο Μανιάκι ήταν μια από τις πολεμικές συμπλοκές της επανάστασης του '21 με νικηφόρα έκβαση για τους Αιγύπτιους και ήττα των Ελλήνων. Στην μάχη αυτή που έγινε τον Μάιο του 1825 σκοτώθηκε ο Παπαφλέσσας.Ο Παπαφλέσσας επικεφαλής 1000 ανδρών έσπευσε προς το μικρό όρος Μάλλια, όπου οχύρωσε πρόχειρα τη θέση Μανιάκι, τη γνωστή έκτοτε ως «ταμπούρια του Παπαφλέσσα», για να την υπερασπίσει από τον Ιμπραήμ ο οποίος βάδιζε προς το Μανιάκι με 6000 Αιγυπτίους.
Την 20η Μαΐου 1825 από τους 1000 άνδρες του Παπαφλέσσα οι περισσότεροι λιποτάκτησαν μπροστά στις συντριπτικές αιγυπτιακές δυνάμεις και έμειναν μόνο 300, οι οποίοι αγωνίσθηκαν και έπεσαν μέχρις ενός. Ο Ιμπραήμ αναζήτησε το πτώμα του Παπαφλέσσα το οποίο βρέθηκε ακέφαλο και διέταξε να τοποθετηθεί όρθιο.
Περισσότερο ο μύθος και η μεγαλοποίηση των γεγονότων λένε ότι ο Ιμπραήμ εθαύμασε την ανδρεία του Παπαφλέσσα και των ανδρών του και αυθόρμητα είπε στους αξιωματικούς του «εάν η Ελλάδα είχε κι άλλους σαν τον Παπαφλέσσαν δεν θα μπορούσα ν' αναλάβω αυτήν την εκστρατείαν», ενώ στη συνέχεια πλησίασε τον νεκρό ιερωμένο και τον φίλησε στο μέτωπο.                                                
                                                                         Περιοχή ιστορικών γεγονότων

Ο ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης δανείζει το όνομά του στη Δημοτική Ενότητα Παπαφλέσσα μιας και στο χωριό Μανικάκι στις 20 Μαΐου του 1825, έδωσε μαζί με τους συντρόφους του μια από της σημαντικότερες μ'αχες εναντίον των Τούρκων κατακτητών. Στο σημείο αυτό άφησε και την τελευταία του πνοή, αρνούμενος να αλλαξοπιστήσει και να προδώσει την πατρίδα του.

Η συγκεκριμένη Δημοτική Ενότητα η οποία είναι ορεινή και ημιορεινή, περιλαμβάνει τα χωριά Παπαφλέσσα, Μαργέλι, Μανιάκι, Κοντογόνι, ʼγιοι Απόστολοι, Μεταμόρφωση, Τουλούπα Χάνι, Κούμαρο και Βλαχόπουλο. Τα τοπωνύμια μαρτυρούν την ιστορία του τόπου και τους ηρωικούς αγώνες των προγόνων μας. Λόγο της γεωμορφολογίας της περιοχής οι κάτοικοι έστηναν ενέδρες περιμένοντας τον κατακτητή. Αν και δεν πρόκειται για ιδιαίτερα τουριστικό προορισμό, η ιστορικότητα και το ιδιαίτερο τοπίο δίνουν τη δυνατότητα εναλλακτικών αποδράσεων καθώς ο επισκέπτης έρχεται σε επαφή με τη φύση. Το βουνό Μαγκλαβάς ενδείκνυται για περιπάτους και διαδρομές μέσα στο δάσος.Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Τα «Ταμπούρια του Παπαφλέσσα», όπως επικράτησε να λέγονται από τότε μέχρι και σήμερα οι τρεις λόφοι, είναι τόπος απρόσιτος κοντά στο χωριό του Παιδεμένου, σήμερα Φλεσσιάδα, όμως η θέση είναι ορατή από το Μανιάκι. Έτσι ο προμνησθείς Μητροπολίτης μη δυνάμενος να προσεγγίσει την περιοχή έκτισε κοντά στο Μανιάκι, σε προσβάσιμο χώρο, το εκκλησάκι της Αναστάσεως και σε ειδική κρύπτη, στο δάπεδο του ναϋδρίου, εναπόθεσε όλα τα οστά των πεσόντων που συνέλεξε και φυλάσσονται εκεί μέχρι σήμερα.Όμως, οι τελετές, σύμφωνα με τις αδιάψευστες μαρτυρίες των πατέρων και παππούδων μας, έγιναν εκεί στα ταμπούρια, εκεί δηλαδή που έγινε η μάχη. Μάλιστα, τον πανηγυρικό εξεφώνησε ο πανελληνίου ακτινοβολίας Μεσσήνιος λαογράφος και καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαος Πολίτης, όστις δεικνύων τις τρεις αυτές εδαφικές κόχες, σε αποστροφή του λόγου του είπε: «...εδώ στους τρεις αυτούς λόφους ήθελε η ιστορία να γίνει το θυσιαστήριο του Παπαφλέσσα και των συντρόφων του».Το έτος 1936 ο νομάρχης Μεσσηνίας Παπαδήμας στην κορυφή του μεσαίου λόφου, όπου και το ταμπούρι του Παπαφλέσσα, ανήγειρε θαυμαστό μνημείο αντάξιο της θυσίας των τριακοσίων πεσόντων. Ήτοι μια μεγαλόσχημη και επιβλητική τριγωνική πυραμίδα, ύψους περίπου είκοσι μέτρων, από σχηματοποιημένους ασβεστόλιθους, για να είναι ορατή από όλη σχεδόν την πεδινή Μεσσηνία.Τη δεκαετία αυτή, χειροτονούνται δύο νέοι Μητροπολίτες, ο μακαριστός Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος και λίγο αργότερα ο πρώην Μητροπολίτης Τριφυλίας Στέφανος. Η χώρα έχει περάσει σε περίοδο ειρήνης από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και ο κάθε τόπος έχει την ευχέρεια να τιμήσει τους δικούς του νεκρούς της εθνικής μας παλιγγενεσίας.
Ο πρώην Τριφυλίας, στη γεωγραφική δικαιοδοσία του οποίου ανήκει η Φλεσσιάδα και τα Ταμπούρια του Παπαφλέσσα, συνέχισε μέχρι πρόσφατα να εορτάζει την ιστορική μάχη εκεί στην πυραμίδα και τους τρεις λόφους των Ταμπουρίων, στο ναϋδριο της Αγίας Τριάδος στην κορυφή του λόφου, δίπλα στο ταμπούρι του Παπαφλέσσα. Ο δε μακαριστός Μεσσηνίας έκτισε νέο ναό μέσα στο Μανιάκι τον ʼγιο Γρηγόριο (Γρηγόριος ήταν το βαπτιστικό όνομα του Παπαφλέσσα) και εκεί για περίπου μισόν αιώνα, με την παρουσία των επισήμων του νομού, εόρταζε την μάχη του Μανιακίου, μέχρι που άνοιξε και ασφαλτόστρωσε δρόμο προσπέλασης στο ναϋδριο της Αναστάσεως. Εκεί ετοποθετήθη και ο ανδριάντας του Παπαφλέσσα, που τελευταία κατασκευάστηκε με χρήματα ομογενών μας του εξωτερικού.
Η μάχη αυτή έχει χαραχθεί με χρυσά γράμματα ως μάχη στο Μανιάκι, ο τόπος όμως της θυσίας στη Φλεσσιάδα έχει τα δικά του δίκαια και δικαιώματα. Ιδιαίτερα οι Κοντοβουνίσιοι, για τους οποίους η μάχη διεξήχθη δίπλα στα σπίτια τους με τους προγόνους τους ηρωικούς νεκρούς της, δεν μπορούν άλλο να ανέχονται να διαιωνίζεται το απαράδεκτο αυτό φαινόμενο εκδηλώσεων, που χωρίζουν αντί να ενώνουν. Φαινόμενο που δεν υπήρχε πριν τη δεκαετία του 1950. Η μάχη, λοιπόν, στο Μανιάκι, αλλά οι επίσημες εορταστικές εκδηλώσεις απαιτείται να γίνονντε στον τόπο που διεξήχθη η μάχη και όχι δύο χιλιόμετρα μακριά.Αναρτήθηκε από τον Αχαϊκός Σύλλογος Μεσσηνίων Ο ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ